Al final

Precies een half jaar geleden kwam ik terug van mijn Venezuela-avontuur. Heerlijk vond ik het, weer Nederlandse bodem onder mijn voeten! Inmiddels zit ik natuurlijk weer middenin het ‘normale leven’ hier en lijken mijn ervaringen in Zuid-Amerika een eeuwigheid geleden. Aan mijn muur hangt echter wel een colage met de mooiste foto’s van landshappen, mensen en uiteraard het strand, zodat ik nog vaak herinneringen op kan halen. Tijdens het studeren voor mijn tentamens de afgelopen weken is mijn blik dan ook vaak afgedwaald. En nu de tentamens erop zitten en ik me besefte dat de laatste week van mijn development internship nog steeds ontbreekt in mijn verslag, leek het me een mooi moment om dat gat op te vullen en het plaatje compleet te maken.

Zoals jullie weten was ik inmiddels wel klaar om terug te komen. De combinatie van de tegenvallende stageactiviteiten, de beperkte vrijheid en het zicht op wat voor leuks me thuis aan het opwachten was zorgde ervoor dat ik er niet treurig om was om Venezuela achter me te laten. Toch besefte ik me wel dat het echt de allerlaatste week was en dat ik die zo volledig mogelijk moest benutten. Maandag hebben Felicitas en ik aan de website gewerkt, zijn (uiteraard) sapjes gaan halen en hebben ’s avonds wat Engels gedaan met de kinderen. Dinsdags hadden we onze laatste Engelse les met de kinderen die nog naar school kwamen (bijna iedereen had inmiddels vakantie) en die middag kwam Nestor om naar de website te kijken en nog wat te communiceren met Beatriz. Woensdag zijn Feli en ik samen naar het strand gegaan: laatste kans op een indrukwekkend gebruinde huid! En reken maar dat het ons gelukt is om hoge ogen te gooien in Nederland met onze Venezuela-tan... :) Verspreid over de dagen en avonden werden we verblijd met bezoekjes van onze Venezolaanse vrienden: Christian kwam woensdagavond voor een praatje en donderdagmiddag zijn we met Luis een ommetje gaan maken. Donderdagavond is de enige keer geweest dat we naar een echt restaurant zijn geweest (dat wil zeggen: geen fast-food, maar een serieuze keuken met vlees). Felicitas, Eliot, ik en Ifraim (een student van Eliot) hebben daar heerlijke ‘lomo’ gegeten, super mals vlees! Dat deed me goed na bijna 8 weken droge rijst en droge kip. Een beetje verbaasd was ik wel dat Ifraim zijn vlees über doorbakken bestelde en nog verbaasder was ik over zijn verbaasde blik vanwege mijn ‘medium’ stukje. Maar het was een hele leuke avond, waar ik nog een heel handig letlamp-zaklampje aan overgehouden heb (Ifraim werkte voor een bedrijf dat die lampjes verkocht en gaf ons er eentje gratis mee).

Vrijdag, onze op één na laatste dag, zijn we gaan ontbijten met señora Beatriz. We hadden om 9 uur afgesproken. Uiteraard was het 11 uur voordat we vertrokken, maar ondanks dat was het een hele waardevolle onderneming. Met z’n drietjes hebben we gezellig zitten snoepen van krokante stokbroden met lekkere belegsels. En Beatriz bleek daadwerkelijk in staat om te lachen! Ik ben blij dat ik haar nog op die manier heb meegemaakt. Ze was opeens een lieve, gulle dame in plaats van een chagrijnige pruim. Dat heeft mijn oordeel over haar wel positief beinvloed. ’s Middags kwam Christian langs. Wij dachten dat hij langs zou komen om nog wat te kletsen en af te ronden, maar dat hadden we mis. Plotseling was Christian een fanatiekeling die last-minute nog allerlei dingen wilde regelen voor de fundacion: website uitbreiden, ideeen uitwisselen hoe we geld in konden zamelen en hij opperde zelfs het idee om zaterdagmiddag koekjes te gaan bakken en te verkopen. Of we die vrijdag met de kinderen nog even een reclamebord wilden maken en een plan konden schrijven hoe we nog meer sponsors konden krijgen... Mijn mond viel open. We zijn hier 8 weken geweest, hebben hulp gevraagd aan iedereen die we kenden, zonder respons, we hebben onze best gedaan om te organiseren wat we konden en dan nu, één dag voor vertrek, moeten we ineens nog vanalles gaan doen omdat het hem op dat moment uit komt? Ik denk dat bij Christian ineens het besef kwam dat we bijna weg zouden zijn en dat er te weinig ondernomen was om resultaat te tonen. Kan ik in komen, maar dit vond ik toch echt te laat. Zijn plan was namelijk om zaterdagmiddag nog een aantal uurtjes online met elkaar door te brengen om ideeen te genereren. Uh... misschien ben ik dan bezig met mijn koffer pakken?? Dit hebben we subtiel proberen duidelijk te maken, en volgens mij is de boodschap ook wel aangekomen... Wat wij die dag wilden doen, in plaats van werken, was eindelijk een keertje op stap naar een club! Dat was voor ons echt de laatste kans. En de aangewezen persoon om daarvoor op te trommelen was uiteraard Victor. Victor had die dag zijn thesis verdedigd en was dus geslaagd voor zijn opleiding. Tijd voor een feestje dus! Met Felicitas en Eliot zijn we naar club Deja-vu gegaan en hebben we gezien het het stappen van de crème de la crème er in Venezuela aan toe gaat. Man o man, wat ben ik toch blij dat ik in Holland’s Brabant woon! In Deja-vu liepen de meisjes inderdaad met korte rokjes en diepe decolletés en de mannen met open blousejes en zilveren kettingen. We hoefden geen entree te betalen, maar moesten dan wel met z’n vieren een fles drank kopen. De keuze was uit whiskey, vodka of rum... Nou goed, het werd dus rum&coke. Ondanks dit Venezolaanse beleid en publiek heb ik wel echt genoten van de avond. Uitgaansleven is ook een stukje cultuur, dus ik had het absoluut niet willen missen.

Na mijn kater uitgeslapen te hebben zaterdag (rum hakt er best in als je normaal bier drinkt) was het zaterdag dan echt tijd om mijn boeltje bij elkaar te zoeken. ’s Avonds gaf AIESEC nog een ‘feest’ ten gelegenheid van onze stage. En zoals jullie weten, een AIESEC feest in Valencia staat gelijk aan zitten in een kringetje met een paar mensen. Toch was het wel lief dat ze dit voor ons georganiseerd hadden en we kregen nog een setje oorbellen en een foto met persoonlijke groeten als afscheidscadeautje. Kiwi, Carlos, Daliana heb ik daar voor het laatst gedag gezegd. En omdat we van te voren wisten dat het feest geen feest zou zijn, hadden we daarna nog een barbeque gepland bij Ifraim. Bij afloop van de barbeque heb ik ook mijn maatjes Victor en Eliot achter moeten laten. Samen met Felicitas hebben we onze laatste nacht nog tot laat liggen kletsen, stiekem toch wel teneergeslagen dat het allemaal nu echt ten einde was gekomen.

Christian zou me zondag naar Caracas brengen. Ik ben echt een angsthaas wat betreft te laat komen voor een vlucht (ik ben namelijk gespecialiseerd in vluchten missen) en ik wist dat ik rond 9 uur wilde vertrekken. Rekeninghoudend met de locale mentaliteit hadden we afgesproken dat hij om half 9 zou komen. En zoals verwacht, om kwart over 9 stond Christian voor de deur. Met.... Néstor! Dat was een verrassing, ik wist niet dat zij mee zouden gaan. In de auto kreeg ik te horen dat José Carlos ook nog mee wilde, dus we moesten hem ook nog oppikken. Toen begon ik hem al te knijpen. José Carlos woont namelijk middenin een buitenwijk waar op dat moment markt was. Christian en Néstor wisten ook niet precies welke straat het nou ook alweer was. Toen vertelde Christian me dat hij nog moest tanken en als het even kon moest hij ook nog de bandenspanning controleren. AAAAAGGGgghhhhrrrr!!! Ik werd gek. En vooral stikchagrijning. Heel leuk voor ze dat Néstor en José Carlos mee wilden voor de gezelligheid, maar ik was sowieso al beduusd vanwegen mijn vertrek, gespannen vanwege het vliegen en dan nu ook nog deze stress. Ik stond echt op ontploffen en moest mezelf dwingen om rustig te blijven. Ik heb wel duidelijk gemaakt dat ik not amused was. En uiteraard ook excuses gekregen, maar ja: wat heb je daaraan? Ik wil het land uit en graag op tijd in het juiste vliegtuig zitten! Gelukkig stonden we nog rond het geplande tijdstip op het Simon Bolivar vliegveld. Onderweg trouwens nog langs Hugo Chavez gereden; die had net een of andere bijeenkomst langs de weg waar wij reden. Aangekomen op het vliegveld stond er al een mega-rij te wachten bij de check-in balie. Daar heb ik het eerste uur doorgebracht. Eenmaal bij de balie kwam ik erachter dat ik ook nog geld moest betalen om het land uit te mogen. Oef, bijna al mijn Venezolaanse centen waren inmiddels op en ik was dus afhankelijk van Néstor, Chistian en José Carlos van wie ik weet dat ze ook geen cent de makken hebben. Mijn schuldgevoel werd overigens wel overstemd door een brij van andere emoties, dus erg lang heb ik me daar niet druk om gemaakt. Een laatste knuffel voor mijn AIESEC-maatjes en toen stond ik er alleen voor. Een uur inde rij bij de bagage controle. En vervolgens weer een uur in de rij bij de paspoort controle. Goh, die drie uur van te voren aanwezig zijn is dus toch niet overdreven... De langste wachttijd was uiteindelijk in het vliegtuig; twee uur vertraging voor we überhaupt in de lucht zaten. Maar wat was ik blij dat ik zat. En toen sloegen de emoties toe. Verdriet dat ik deze periode nu definitief achter me zou laten. Afscheid van het land, het weeshuis, de kinderen en mijn nieuwe vrienden. Ik voelde me echt een beetje teneergeslagen. Dat is natuurlijk niet gek, helemaal niet gezien de vermoeidheid en de spanning. Gelukkig had ik een reis van 12 uur voor me, dus alle tijd om alles even rustig te laten bezinken. Mijn overstap in Madrid had ik natuurlijk gemist door de vertraging, maar Iberia kon me netjes op de eerstvolgende vlucht naar Amsterdam zetten. En daar op Schiphol stonden ze op me te wachten: Annelot, mijn liefste vriendinnetje die ik ontzettend gemist had, en Bram, mijn vriend, met wie ik een fantastische tijd in het vooruitzicht had. ’s Avonds meteen door naar Prinsenbeek om mijn ouders, broer en zusje plus hun verkeringen weer te zien. Fijn om weer thuis te zijn.

En dat was dus alweer een halfjaar geleden. Inmiddels heb ik er vaak op terug kunnen kijken, over na kunnen denken en het allemaal kunnen laten bezinken. Ik kijk terug op een hele bijzondere en waardevolle ervaring. En nee, het was niet allemaal rozegeur en zonneschijn, maar ik had het voor geen goud willen missen. Ik heb een heleboel meegemaakt en dingen gedaan die ik nog nooit eerder gedaan heb. Zelfstandig ver reizen. Omgaan met kinderen. Engelse les geven. Leven in een vreemde taal en cultuur. Weten hoe het is om zaken in je eentje aan moeten pakken. Ik ben ook een stuk wijzer geworden over mezelf. Of in ieder geval over mezelf in zo’n situatie. En hoewel het niveau Engels van de kinderen slechts minimaal verbeterd is en het weeshuis ook niet uit de brand geholpen is door mijn inspanningen, denk ik dat het wel heel waardevol is geweest dat ik daar geweest ben. Gewoon het feit dat een Europees meisje acht weken heeft rondgelopen daar op school heeft denk ik wel een indruk gemaakt en dat zullen de kinderen zich altijd herinneren. Via facebook spreek ik sommige leerlingen wel eens en ik wordt nog steevast ‘profe’ door hen genoemd, wat vrij vertaald zoiets betekent als ‘juf’. Ook met mijn Venezolaanse vrienden wissel ik af en toe een kleine update uit en Felicitas en ik plannen begin februari waarschijnlijk een ontmoeting. Ik moet eerlijk zeggen, ik zou niet zo snel meer in mijn eentje zoiets heftigs ondernemen. Ik hecht stiekem toch wel waarde aan gezelschap en vertrouwdheid. Maar ik had het voor geen goud willen missen!